ALLERZIELEN

Op 2 november, op de dag van Allerzielen, bezoek ik gewoonlijk het graf van mijn moeder. Volgens haar wens is ze op het kerkhof van haar geboortedorp begraven. Het is een klein, door weiden omzoomd kerkhof, met aan de ingang een kortgestuikte eik en achteraan, aan de uiterste grens, weg van de straat, een rij immer ruisende populieren. Zo een plaats duidt het Duits aan met het innig mooie woord Friedhof. De rechtop staande zerk van mijn moeders graf bestaat uit een ruwe, granieten blok – een teken ter ere van haar standvastigheid. Op de grond ligt geen plaat, maar een bak met azalea’s, pioenrozen, vergeet-mij-nietjes of dahlia’s – een herinnering aan haar liefde voor parken en tuinen. De zerk vermeldt ook de naam van mijn vader, hoewel hij er niet begraven ligt.

 

Lucie Pennewaert

1914-1999

Prosper De Schutter

1911-1970

 

Mijn zus en ik vonden het passend om ze zoveel jaar na de dood van mijn vader opnieuw te verenigen. Althans hun namen in schrift. Zoals in het gedicht van Luuk Gruwez:

 

Uw namen die weer samen staan,

als in de dood opnieuw verliefd:

nooit leek u zozeer ingelijfd

bij alles wat er vroeger was.

Nooit leek u zozeer niet vergeten,

uw laatste zoen in steen gegrift,

alsof men nooit meer kwijt kan raken

wat men voorgoed verloren heeft.

 

Daar sta ik, niet wetend wat gezegd of gevraagd, als bij een eerste ontmoeting met nieuwe buren. Bedremmeld buk ik me om enkele gevallen bladeren te verwijderen. Dan begrijp ik dat de tijd van vragen voorbij is, dat iets vertellen niet meer hoeft. Nu is de tijd om dank te zeggen: “Vrede zij met u”.

One thought on “ALLERZIELEN

  1. Ontroerend …
    Ik dacht hierbij aan het mooie lied van Michel sardou, “La fille aux yeux clairs” – de zoon die zich zijn moeder als jong meisje inbeeldt …:
    Je n’imaginais pas les cheveux de ma mère
    Autrement que gris-blanc
    Avant d’avoir connu cette fille aux yeux clairs
    Qu’elle était à vingt ans
    Je n’aurais jamais cru que ma mère ait su faire un enfant
    Si je n’avais pas vu cette blonde aux yeux clairs
    Cette fille aux seins blancs
    Et j’avais oublié qu’avant d’être ma mère
    Elle avait mis trente ans
    Et qu’elle s’était donnée et qu’elle avait souffert
    Sous le joug d’un amant
    Je n’aurais jamais cru que ma mère ait pu faire l’amour
    Si je n’avais pas vu cette blonde aux yeux clairs
    Cette fille aux seins lourds
    Je n’imaginais pas que ma mère soit encore
    Si jolie, en gris-blanc
    Pour les yeux de celui qui caressait son corps
    Qui l’aimait à présent
    Je n’aurais jamais cru que ma mère ait su faire un enfant
    Si je n’avais pas vu cette blonde aux yeux clairs
    Cette fille aux seins blancs
    Si je n’avais pas vu cette blonde aux yeux clairs
    Cette fille aux seins blancs
    Si je n’avais pas vu cette fille aux yeux clairs
    Qu’elle était à vingt ans
    (je kan het beluisteren op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=j_FrvKxm-K0)

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.