Ik hoef het geen twee keer te vragen, het antwoord is steevast en ogenblikkelijk ‘ja’. ‘Gaan we een eindje fietsen, Otis?’ Hij doet niets liever dan achterop de fiets zitten en een ritje maken. Soms staat het fietsstoeltje achterop de fiets van oma en wil hij dat opa met oma’s fiets rijdt. Ja, dat zijn leuke dingen voor de kleintjes, om Paul van Vliet te parafraseren. Dezelfde Van Vliet zong een lied dat al jaren lang in mij verborgen lag en nu door de blijheid van onze kleinzoon weer in mijn muzikaal geheugen opgedoken is: ‘Veilig achterop bij vader op de fiets’. De rollen zijn omgedraaid. Ik ben de (groot)vader, maar voor het bijna oeverloze vertrouwen dat Otis in mij heeft, als hij zijn armen om me heen slaat of zijn wang tegen mijn rug legt, heb ik mijn leven veil. De veiligheid die ik hem schenk, komt terug, neemt mij op in een bubbel van wederkerigheid. En in een deuntje dat ik niet ken, hoor ik hem zingen – met de r die uitglijdt: ‘Jijjen, jijjen, dat is fijn…’