Tijdens een wandeling in het bucolische Maarkedal worden we vergast op de jubelzang van de leeuwerik. Tientallen meters hoog hangt hij, nagenoeg recht boven ons hoofd, en zijn lied juicht minutenlang door het landschap. Terwijl ik bijna applaudisseer voor zijn virtuoos kwinkeleren, vraag ik mij af waarom hij dit doet. Het standaardantwoord uit de biologie dat hij indruk wil maken op een wijfje om zich voort te planten, zint mij niet. Ik durf te geloven dat zijn gedrag niet gedreven wordt door de drang om het behoud van de soort te verzekeren, maar getuigt van onnoemelijk veel plezier: hij houdt hiervan, hij vindt er lol in uitbundig te zingen en de hoogte op te zoeken. Een leeuwerik is een speelvogel die graag op de zwier gaat en dit uitgelaten verkondigt, een flierefluiter die graag de bloemetjes buitenzet en zich op zijn eentje amuseert. Of is hij misschien een zanger van het groene veld die niets liever doet dan gratis optreden? Terwijl ik dit sta te overpeinzen, blijft hij onafgebroken concerteren. Eén ding weet ik wel: er is geen beter woord om zijn gezang te benoemen dan het Nederlandse tierelieren.