Rune Christiansen
Het gevoel verloren te zijn en ontheemd doordrenkt het verhaal van Norma. Ze beslist te scheiden van haar man, Jonathan, met wie ze een dochter heeft. Ze treurt om haar moeder die kort geleden gestorven is, maar die maanden voor haar dood al verdwenen was in de duisternis van dementie. In die toestand van ontreddering gaat ze haar vader opzoeken die zich teruggetrokken heeft op een eiland voor de Noorse kust. Ze hoopt van hem een en ander te weten te komen over het huwelijk van haar ouders en zo haar leven te kunnen herbronnen. Maar niets loopt zoals verwacht. Norma heeft onafgebroken de indruk dat ze – als een onbekwame rechercheur – op het verkeerde spoor zit. Hoe kan ze zich verbonden voelen en toch haar vrijheid bewaren?
Rune Christiansen is een meester in het ensceneren van ongemakkelijke situaties en tot mislukken gedoemde confrontaties. Zoals de titel van de roman onmiddellijk te kennen geeft, vindt hij daarvoor woorden die in je geheugen blijven schrijnen als zand in een wonde. Bij mensen die willen verschijnen zonder zich bloot te geven of zich willen tonen zonder contact te leggen, schrijft hij: ‘alles bulkte van teruggetrokkenheid’. Of waar mensen bij elkaar blijven omwille van wat ze niet meer hebben: ‘het is zoals zich overgeven aan een liefkozing die de hele tijd stoort’.
Dit verhaal ademt een psychologie van de vervreemding. Christiansen laat zijn karakters voortdurend struikelen, maar toch beschrijft hij hun zoektocht met veel liefde en begrip. In een poëtische taal die het mysterie van intermenselijke relaties behoedzaam benadert.
Rune Christiansen, De kwestie van de grilligheid van de verloren tijd. Oevers, 2022, 166p.