In de Sint-Pieterskerk van Leuven zaten vele tientallen mensen om te luisteren naar de muziek van Guillaume Du Fay, een tijdgenoot van Dieric Bouts. Tussen de witstille spitsbogen weerklonk minutenlang Kyrie eleison, de bede om erbarmen.
Weinigen spreken die woorden nog uit. Weinigen durven nog uiting geven aan ’s mensen hulpeloosheid en reddeloosheid. We geloven niet meer in de Heer die zich over ons zou erbarmen, en zijn daarom de mening toegedaan dat wij geen nood hebben aan erbarmen. We hebben het erbarmen in de ban gedaan, we achten ons boven elke hulpeloosheid verheven en zijn terecht gekomen in een wereld die kapot gaat aan de zelfverheerlijking. Geen pijnlijker voorbeeld dan de landstreek waar de parabel over het erbarmen ontstaan is…
Misschien is dat het meest erbarmelijke dat we het erbarmen kwijt gespeeld zijn. Met het geloof in erbarmen hebben we het geloof in elkaar verloren. Wat, als de eerste stap naar vrede de erkenning van ’s mensen reddeloosheid inhoudt?
Inderdaad, meneer De Schutter, ook ik was het woord erbarmen vergeten.
Dank om het in herinnering te brengen.
Het gaat tegenwoordig om “winnen”, ten koste van elke vorm van menselijkheid. We vernietigen mekaar vaak (Rusland vs. Oekraïne; joden vs. Palestijnen) in het verwarde en uitzichtloze verlangen elkaars kwaadheid uit te roeien.
Nochtans.
Toen de ruimtesonde Voyager 1 6.000.000.000 km van de aarde verwijderd was stelde Carl Sagan, een Amerikaanse wetenschapper, de NASA voor om de sonde TERUG te laten KIJKEN en foto’s te laten maken van elke planeet, waaronder de aarde. Dit voorstel werd vreemd gevonden omdat op die afstand de AARDE niet veel meer is dan een heldere STIP (Blue Dot) ter grootte van een pixel, een stofdeeltje klein.
Dat plaatst veel ongerief in perspectief.