BACH

De zomer van Sint-Pieter blaast twintig kaarsjes uit. Voor de twintigste keer worden in de Leuvense Stadsschouwburg in de zomermaanden meer dan dertig lunchconcerten georganiseerd. Vandaag staan twee cellosuites van Bach op het programma – ze worden vertolkt door Maxime Quennesson.

Ik luister naar muziek in de meest echte betekenis van het woord, muziek die ik niet absorbeer, maar die mij absorbeert, muziek waar ik te klein voor ben, die mij meeneemt en kortstondig een plaats geeft in de ban van een onsterfelijke schoonheid. Minutenlang ben ik nergens, enkel in het spoor van het onzegbare.

Het applaus ontneemt mij die afwezigheid. Thuis gekomen zoek ik de weg terug via de woorden van Rutger Kopland:

Het dwaalt, vloeit samen, valt uiteen, verdwijnt,

en het herhaalt zich, alsof er steeds weer iets

moet worden gezocht, gevonden, verloren, gezocht

alsof er steeds weer iets moet, iets moet zijn

voor het verdwijnt, en daarna

One thought on “BACH

  1. Ik dacht spontaan aan dit gedicht van Lars Gustafsson (1982).

    De Stilte van de Wereld voor Bach

    Er moet een wereld bestaan hebben voor
    de Triosonate in D, een wereld voor de Partita in A mineur,
    maar hoe zag die wereld eruit?
    Een Europa van grote lege vertrekken zonder weerklank,
    overal onwetende instrumenten
    waar Musikalisches Opfer en Das Wohltemperierte Klavier
    nooit over een claviatuur waren gegaan.
    Eenzaam gelegen kerken
    waar de sopraanstem uit de Johannes Passion
    zich nimmer in hulpeloze liefde slingerde
    rond de mildere windingen van de fluit,
    weidse zachtmoedige landschappen
    waar alleen oude houthakkers met hun bijlen te horen zijn
    het gezonde geluid van sterke honden in de winter
    en – als een slingerklok – schaatsen klauwend in glansijs;
    zwaluwen zwermend in de zomerlucht
    schelp waar het kind aan luistert
    en nergens Bach, nergens Bach
    schaatsstilte van de wereld voor Bach.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.